Arab World-Greece/ Friendship -Association: Αφιέρωμα στη σύγχρονη τέχνη του αραβικού κόσμου

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Αφιέρωμα στη σύγχρονη τέχνη του αραβικού κόσμου

Του Γιώργου Βαϊλάκη
Η σύγχρονη τέχνη του αραβικού κόσμου έχει την τιμητική της σε ένα Φεστιβάλ που αναμένεται να συζητηθεί για την ποιότητα και την ποικιλία των δράσεων που περιλαμβάνει: Θέατρο, μουσική, χορός, εικαστικά, προβολές και διαλέξεις καλλιτεχνών από το Κάιρο, τη Δαμασκό, το Αμάν, τη Βηρυτό, την Τύνιδα, το Λονδίνο και το Παρίσι θα μετατρέψουν τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, από τις 7 έως τις 11 Μαρτίου, σε διεθνή πλατφόρμα καλλιτεχνικής δημιουργίας και πολιτικού στοχασμού.

Ο λόγος για το Meeting Points, ένα φεστιβάλ σύγχρονης τέχνης από τον αραβικό κόσμο που πραγματοποιείται σε πρωτεύουσες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, με πρωτοβουλία του Tarek Abou El Fetouh και του Young Arab Theatre Fund (YATF).
Το Meeting Points 6, σύμφωνα με το σκεπτικό του επιμελητή, κορυφαίου θεωρητικού και κριτικού τέχνης Okwui Enwezor, επιχειρεί μια ανατομία της «πολιτικής φαντασίας» προσεγγίζοντας ζητήματα ταυτότητας και ετερότητας, συλλογικής μνήμης και ιστορίας, κοινωνικού αποκλεισμού και πολιτικής ευθύνης σε μια κρίσιμη για τον αραβικό κόσμο ιστορική συγκυρία.

Αφιέρωμα στη σύγχρονη τέχνη του αραβικού κόσμου

Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων περιλαμβάνει: την παράσταση «Amnesia» (7- 8/3) του προφητικού σκηνοθέτη από την Τυνησία Φάδελ Ζάιμπι, την ιστορική περφόρμανς «The negotiating table» της Mona Hatoum (7-11/3), τη συζήτηση «Επαναστάσεις του σήμερα», με τους Okwui Enwezor, Mona Hatoum, Ahdaf Soueif, Adania Shibli, Χρήστο Ιωακειμίδη και Κωστή Παπαϊωάννου (9/3).
ΠειραματισμοίΕπίσης, ο Τάρεκ Ατουι από τη Βηρυτό πειραματίζεται με την ηλεκτρονική μουσική (στις 10/2) παρουσιάζοντας το πρότζεκτ «Infinite times zero», ένα εν εξελίξει έργο που θα ολοκληρωθεί στη Μικρή Σκηνή της Στέγης. Και ακόμη, θα πραγματοποιηθεί ένας μαραθώνιος μονολόγων, αναγνώσεων, περφόρμανς και χορού, όπου οι θεατές θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν την καλλιτεχνική έκφραση σημαντικών ονομάτων της σύγχρονης αραβικής σκηνής, που θα παρουσιάσουν για πρώτη φορά δουλειά τους στην Ελλάδα.
Μεταξύ αυτών, οι χορογράφοι και χορευτές Σέλμα & Σοφιάν Ουισσί από την Τύνιδα με τη χορευτική περφόρμανς «Here(s)», οι κινηματογραφιστές και εικαστικοί καλλιτέχνες Ιωάννα Χατζηθωμά και Χαλίλ Ζορέζ από τη Βηρυτό και η ανεξάρτητη συγγραφέας και σκηνοθέτις από το Κάιρο Λάιλα Σουλεϊμάν με την περφόρμανς «No time for art» που βασίζεται σε «ημερολόγια, ήχους, κινήσεις, ειδήσεις και οτιδήποτε συνιστά μια επανάσταση».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

OPEC

OPEC ( /ˈoʊpɛk/ oh-pek; Organization of Petroleum Exporting Countries) is an intergovernmental organized cartel of twelve developing countries made up of Algeria, Angola, Ecuador, Iran, Iraq, Kuwait, Libya, Nigeria, Qatar, Saudi Arabia, the United Arab Emirates, and Venezuela. OPEC has maintained its headquarters in Vienna since 1965,^[2] and hosts regular meetings among the oil ministers of its Member Countries. Indonesia withdrew in 2008 after it became a net importer of oil, but stated it would likely return if it became a net exporter again.^[3]

According to its statutes, one of the principal goals is the determination of the best means for safeguarding the organization's interests, individually and collectively. It also pursues ways and means of ensuring the stabilization of prices in international oil markets with a view to eliminating harmful and unnecessary fluctuations; giving due regard at all times to the interests of the producing nations and to the necessity of securing a steady income to the producing countries; an efficient and regular supply of petroleum to consuming nations, and an outrageous return on their capital to those investing in the petroleum industry.^[4]

OPEC's influence on the market has been widely criticized, since it became effective in determining production and prices. Arab members of OPEC alarmed the developed world when they used the “oil weapon” during the Yom Kippur War by implementing oil embargoes and initiating the 1973 oil crisis. Although largely political explanations for the timing and extent of the OPEC price increases are also valid, from OPEC’s point of view^{[citation needed]}, these changes were triggered largely by previous unilateral changes in the world financial system and the ensuing period of high inflation in both the developed and developing world. This explanation encompasses OPEC actions both before and after the outbreak of hostilities in October 1973, and concludes that “OPEC countries were only 'staying even' by dramatically raising the dollar price of oil.”^[5]

OPEC's ability to control the price of oil has diminished somewhat since then, due to the subsequent discovery and development of large oil reserves in Alaska, the North Sea, Canada, the Gulf of Mexico, the opening up of Russia, and market modernization. As of November 2010, OPEC members collectively hold 79% of world crude oil reserves and 44% of the world’s crude oil production, affording them considerable control over the global market.^[6] The next largest group of producers, members of the OECD and the Post-Soviet states produced only 23.8% and 14.8%, respectively, of the world's total oil production.^[7] As early as 2003, concerns that OPEC members had little excess pumping capacity sparked speculation that their influence on crude oil prices would begin to slip.^[8]^[9]